มีเรื่องเล่าอยู่ว่า… แม่ทัพคนหนึ่งเล่นหมากล้อมเก่งมาก
ไม่มีใครเอาชนะได้ วันหนึ่ง.. แม่ทัพออกรบผ่านหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
เห็นบ้านเล็ก ๆ หลังหนึ่ง มีป้ายติดอยู่หน้าบ้านว่า..
“เล่นหมากล้อมอันดับ 1 ของประเทศ”
แม่ทัพไม่เชื่อจึงเข้าไปหาเจ้าของบ้านและเล่นด้วย
ปรากฎว่า.. เจ้าของบ้านแพ้ ทั้ง 3 กระดาน
แม่ทัพหัวเราะ “555 แกเอาป้ายลงได้แล้ว”
แล้วแม่ทัพก็ไปออกรบด้วยความดีใจ
ไม่นาน.. แม่ทัพรบชนะกลับมา
ผ่านมาที่เดิม ก็ยังเห็นป้าย แขวนอยู่ที่บ้านหลังเดิม
แม่ทัพจึงเข้าไปหาเจ้าของบ้านแล้วถามว่า
“ทำไมยังกล้าเอาป้ายขึ้นอีก” และ ท้าดวลอีก ปรากฎว่าครั้งนี้
แม่ทัพแพ้ทั้ง 3 กระดาน แม่ทัพประหลาดใจมาก
ถามเจ้าของบ้านว่าเพราะอะไรครั้งนี้เจ้าของบ้านถึงได้เก่งนัก
เจ้าของบ้านตอบว่า
“ครั้งก่อน ท่านมีภารกิจออกรบ ข้าน้อยไม่อยากทำให้ท่านเสียกำลังใจในการรบ
หากครั้งก่อนท่านแพ้ข้า ท่านอาจขาดความมั่นใจ จนทำให้แพ้ศึก และ บ้านเมืองโดนยึด
ท่านหมดขวัญกำลังใจไม่ได้ แต่ครั้งนี้ ท่านชนะกลับมา ข้าน้อยก็ไม่ต้องออมมือแล้ว”
คนที่เก่งจริงในโลกนี้ คือ..ชนะได้ แต่ไม่จำเป็นต้องชนะ
มีใจกว้างขวาง ก็พอ การใช้ชีวิต ก็เหมือนกัน
“รู้ ไม่จำเป็นต้องพูด ไม่พูดใช่ว่า จะไม่รู้”
ต่อหน้าคนใจแคบ คุณต้องใจกว้าง
ถ้าทำใจกว้างไม่ได้ ก็ต้องแกล้งโง่…
